2 jaar geleden, tijdens mijn werk als ober in een restaurant, raakte ik aan de praat met een Duits koppel. Ze waren erg te spreken over het restaurant en het eten en omdat het verder niet erg druk was hadden we tijd om wat meer over elkaar te weten te komen. Aan het eind van de avond, toen het koppel net had afgerekend en weg was, kwam de Duitse man terug het restaurant in. Hij drukte een briefje van 20 euro in mijn hand, en terwijl hij het aan me gaf zei hij me dit geld te gebruiken voor iets wat me dichter bij mijn hart zou brengen. Het was dus niet bedoelt als fooi voor mij en mijn collega's, dit moest ik zelf houden. 

Lang dacht ik vervolgens na wat ik met de 20 euro zou kunnen doen. Een goed boek of een goede fles wijn leken me fijn en lekker, maar dekte voor mij niet helemaal de lading van t inmiddels betekenisvolle briefje. Ik liet het blauwe papiertje onder een boek op mijn boekenplank liggen om het vervolgens te vergeten. 

Toen ik het 2 jaar later weer terugvond, leek het doorgeven van deze boodschap mij de beste besteding van het geld. Het 20 euro project geeft willekeurige mensen 20 euro met dezelfde opdracht als die ik heb gekregen. Doe hier iets mee wat je dichter bij je hart laat komen, wat je gelukkig maakt, waar je naar verlangt. Het enige wat ik er voor terugvraag is een representatie van het gekochte in de vorm van beeld of woord. 

Het maakt mij bewust van wat ik belangrijk vind, wat geld waard is, en uiteindelijk wat echt waarde heeft. Welke waarde heeft het geld wat we in onze portemonnee hebben? Kunnen we er ons geluk mee kopen?